Hz.Ukbe Ibni Amir El-Cüheni(r.anh)

Ukbe İbni Âmir el-Cuhenî radıyallahu anh Kur’an-ı Kerim’i güzel okuyan bir Kur’an hâfızı… Gecenin seher vakitlerinde kalkıp Mevlâ ile konuşurcasına huşû ile Kur’an tilâvet eden bir âşık… Kendi el yazması Kur’an’ı bulunan bir ilim eri…

O, Rasûl-i Ekrem sallallahu aleyhi ve sellem efendimizin Medine-i Münevvere’ye hicretinden sonra islâm’la şereflendi. Müslüman oluşunu kendisi şöyle anlatıyor:

“İnsanlardan uzak, çöllerde küçük sürülerimin peşinde hayatımı geçiriyordum. Mekke’de yeni dinin ve son Peygamberin geldiğini daha sonra Medine’ye hicret edeceğini duydum. Kısa bir zaman sonra da Medine’ye teşrif ettiği müjdesini aldım. Bütün Medine’li müslümanların sevinç haberleri geliyordu. Ben de sürülerimi bırakıp Medine’ye koştum. Huzuruna vardım ve: “Ya Rasûlallah! Ben size bey’at edeceğim” dedim. Sevgili Peygamberimiz: “Sen kimsin?” dedi. Ben de: “Ukbe İbni Âmir el-Cuhenî’yim” dedim. Bana: “Sence hangisi daha iyi. Bedevi bey’ati mi, yoksa hicret bey’ati mi?” dedi. Ben de: “Hicret bey’ati yapmak istiyorum.” Yani, Medine’de kalmak üzere bey’at ediyorum dedim. Muhacirlerle beraber yanında bir gece kaldım. Ertesi gün küçük sürümün yanına döndüm.”

Ukbe (r.a)’ın gönlüne islâm ışığı girmişti, fakat o sevgiliden ayrı kalışı yeni gelen vahiyleri duyamaması ona çok zor geliyordu. Kendi ifadesiyle şöyle bir çare bulmuştu: “Biz oniki arkadaştık. Sürülerimizi otlatmak için Medine’den uzakta kalıyorduk. Arkadaşlarla aramızda : “Biz de hiç iş yok. Yeni gelen vahyi öğrenmek ve Rasûlullah (s.a)’ın sohbetinde bulunmak için hergün birimiz Medine’ye gitse, sürüsüne burada kalanlar baksa diye anlaştık. Ben sürüleri bırakmaktan korkuyordum. Siz gidin ben sürünüze bakayım. Geldiğinizde, dinlediklerinizi ve öğrendiklerinizi sizden alırım” dedim. Bir müddet böyle nöbetleşe devam ettik. Sonra o sevgilinin yüzünü görememek, huzurunda bulunamamak canıma tak etti ve kendi kendime:

“Yazıklar olsun sana! Sen bu sürüler yüzünden mi Rasûlullah (s.a)’ın sohbetinde bulunmayı terk ediyorsun. Gelen vahyi direk onun ağzından duymak, aracısız, ondan almaktan bu sürüler mi seni alıkoyuyor?” dedim. Gafletten uyanarak kendime geldim ve koyunlarımı bırakıp Rasûlullah (s.a)’ın yakınında bulunmak için Medine’ye hicret ettim. Mescid’de yatıp kalktım.”

Ukbe (r.a) gölge gibi Rasûlullah (s.a) efendimizi takip etmeğe başladı. Yolculukda hayvanının yularını tuttu. Ona hizmeti zevk haline getirdi. Efendimiz de Ukbe’yi çoğu kere terkisine alırdı. Bu sebebten ona Rasulullah’ın redifi diye isim verildi. Kendisi şöyle anlatıyor.

Birgün Rasulullah (s.a) efendimiz bana : “Ukbe! Sana, şimdiye kadar benzeri görülmeyen iki sûreyi öğreteyim mi?” dedi. Ben de: “Evet Ya Rasûlallah! ” dedim. Bunun üzerine iki Cihan Güneşi efendimiz bana “felâk ve Nas” sûrelerini okudu. Namaz vakti girince imam oldu ve o iki sûreyle namazı kıldırdı. Daha sonra: “Ey Ukbe! Yatarken bu sûreleri daima oku!” buyurdu.

Ukbe (r.a) Allah’ın sevgilisine yakın olmanın ve ona hizmet etmenin bereketini, hayatında gördü. Kur’an, hadis, fıkıh ve ferâiz ilminde güzide şahsiyet oldu. Ashab arasında ilim ve cihad eri olarak anıldı.

O, Kur’an okumak ve öğretmekten büyük zevk alırdı. Birgün Resûl-i Ekrem (s.a) efendimizden: “Ya Rasûlallah! Hûd ve Yusuf sûrelerini bana okur musunuz?” diye ricada bulundu. Efendimiz okudu Ukbe dinledi. Daha sonra öğrendiği şekilde etrafına okudu ve öğretti.

O, Kur’an-ı Kerim’i çok güzel okurdu. Sahabe onun tane tane okuyuşunu dinler, kalpleri ürperirdi. Bilhassa geceleri ortalık sakinleşince yüksek sesle, Mevlasıyla konuşurcasına âyetleri tefekkür ederek hûşû ile okur gözleri yaşlarla dolardı.

Hz. Ömer (r.a) onu birgün çağırıp şöyle dedi “Ey Ukbe! Bana biraz Kur’an oku!” O da: “Hay, hay, Ey emîru’l-mü’minin” dedi ve bir miktar Kur’an okudu. Ukbe (r.a)’ın tatlı tatlı okuyuşunu hûşû ile dinleyen Hz. Ömer (r.a) gözyaşlarını tutamadı ve sakalını ıslatıncaya kadar ağladı.

Evet!.. Kur’an böyle bir kitaptır. Onu huşû ile dinlemek kalbleri ürpertir… Gönülleri yumuşatır. Gözyaşlarını akıtır… Çünkü kâmil mü’minlerin gıdasıdır Kur’an… Allah’ım!.. Bizlere de o yüce kitabın derinliklerine dalabilmeyi, onu okumak okutmak ve dinlemeyi zevk haline getirebilmeyi nasib et!..

Ukbe (r.a) kendi elleriyle yazdığı bir Kur’an bıraktı. Yakın zamana kadar Mısır’da kendi adıyla bilinen cami’de muhafaza edildi. Fakat kaybolan kültür hazinelerimiz arasında maalesef o da kayıplara karışıp gitti.

O, Hz. Ömer (r.a) devrinde Şam’ın fethinde bulundu. Büyük kahramanlıklar gösterdi. Komutan Ebu Ubeyde (r.a) halifeye müjdeyi ulaştırmak üzere onu gönderdi. Muaviye devrinde Mısır’da valilik yaptı. Onun emriyle Rodos adasının fethi için gönderilen orduya kumandan oldu.

Ukbe (r.a) askeri bilgileri öğrenmekten zevk alırdı. Kendisi de mükemmel ok atardı. Halkı da bu işe teşvik ederdi. Bir defasında Hz. Halid İbni Velid (r.a)’a Resûl-i Ekrem (s.a) Efendimizin: “Cenab-ı Hak bir ok için üç kişiye cennet nasib edecektir” hadisini hatırlatmıştı. Bunun için ok atmak hususunda büyük gayret sarfederdi.

İlim ve cihada çok önem veren Ukbe (r.a) 55 hadis-i şerif rivayet etmiş ve 58. hicri senede Mısır’da vefat ettiği bildirilmiştir. Cenab-ı Hak’tan şefaatlerini niyaz ederiz. Amin.